Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Umberto D. (Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι)


Μετά τον αγαπημένο Κλέφτη των ποδηλάτων και το επιτυχημένο Θαύμα στο Μιλάνο, ο Vittorio de Sica υπογράφει μια ιδιαίτερη, εντελώς προσωπική ταινία, τον Umberto D.· μια συγκινητική, ανθρώπινη ταινία για έναν συνταξιούχο που δεν του φτάνουν τα λεφτά να πληρώσει για στέγη πάνω από το κεφάλι του· που πουλάει σε γνωστούς και αγνώστους ό,τι αντικείμενα έχει για να βγάλει κάποιο έξτρα παραδάκι· που έχει για παρέα μόνο ένα μικρό σκυλάκι, καθώς όλοι οι «υπόλοιποι» έχουν δουλειές, οικογένειες, δικά τους προβλήματα. Η περηφάνειά του επίσης δεν τον αφήνει να ζητιανέψει. Έτσι θα φτάσει στο έσχατο όριο, αλλά ο σκύλος τελικά θα του δείξει ότι κάνει λάθος. Ο καθηγητής στο επάγγελμα Carlo Battisti πρωταγωνιστεί στον ομότιτλο ρόλο, δίνοντας μια συγκινητική ερμηνεία, σ'αυτήν την ταινία που σημειωτέον είναι και μια από τις αγαπημένες του Martin Scorsese. Σημειώστε και το πόσο επίκαιρη παραμένει η ταινία, βλέποντας την εναρκτήρια σεκάνς με τους συνταξιούχους να κατεβαίνουν σε πορεία και τους αστυνομικούς να τη διαλύουν και μετά συγκρίνεται αυτήν την εικόνα με το σήμερα.

1 σχόλιο:

Mike είπε...

Καλημερα zisi,
ο Ντε Σικα καταπιανεται εδω με ενα φαινομενικα απλο θεμα και το απογειωνει κανοντας ακομη μια σπουδαια ταινια, ενω διαχυτος ειναι και ο νεορεαλισμος στο προσωπο του συνταξιουχου Ουμπερτο!