Η ιστορία της Ιωάννας της Λωραίνης αποτελεί ένα αγαπημένο κινηματογραφικό θέμα για τους Γάλλους. Γιατί όχι, εξάλλου; Εθνική ηρωίδα και αγία (που ανακυρήχθηκε μετά από 500 χρόνια!) αλλά και φαντασμένη που άκουγε φωνές για τους αντιπάλους. Τα μόνα κείμενα που διασώζονται για την περίπτωσή της είναι τα πρακτικά της εκκλησιαστικής δίκης της. Σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας επικεντρώνεται ο μεγάλος σκηνοθέτης Ρομπέρ Μπρεσόν και αναπαριστά όσο πιο λιτά και ρεαλιστικά τη Δίκη της Ζαν ντ'Αρκ. Και ενώ η ταινία βασίζεται κατά γράμμα στα κείμενα και έχει πολύ διάλογο (υπερβολικό για Μπρεσόν), παραμένει λακωνική και ουσιώδης αφού έχει διάρκεια μόλις μία ώρα. Πέρα από την τέχνη της εικόνας του Μπρεσόν, η ταινία σε βάζει (για άλλη μια φορά) σε σκέψεις γύρω από την εξουσία της εκκλησίας και αυτό που παρατήρησα εγώ είναι α) η άνεση με την οποία κρίνει και κατακρίνει όποιον δεν είναι αρεστός σ'αυτούς, β) τον ανδροκρατούμενο χώρο της εκκλησίας που δεν μπορεί να δεχτεί τη γυναίκα ούτε ως ίση, γ) τη στενομυαλιά των περισσοτέρων ανθρώπων που συμβαδίζει με αυτή της εκκλησίας από... φόβο και πάθος. Αναρωτιέμαι αν έχει αλλάξει τίποτα τόσα χρόνια μετά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου