Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

The Three Faces of Eve

Η Joanne Woodward, σύζυγος του Paul Newman, πρωταγωνιστεί στο έργο The Three Faces of Eve υποδυόμενη μια νεαρή κοπέλα με πολλαπλή προσωπικότητα, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και κερδίζει με σχετική ευκολία το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου στην απονομή του '58! Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κυρίας Chris Costner Sizemore, η ταινία είναι αρκετά απλή, αφού σκοπός τού (κατά κύριο λόγο) σεναριογράφου και (λιγότερο) σκηνοθέτη Nunnaly Johnson ήταν να παρουσιάσει απλά και παραστατικά στο ευρύ κοινό την σχετικά άγνωστη εκείνη την εποχή διαταραχή που είχε η πρωταγωνίστρια. Έτσι στο μεγαλύτερο μέρος παρακολουθούμε τις συνεδρίες της γυναίκας με τον γιατρό της, που υποδύεται ο Lee J. Cobb, την επίδραση που έχει στο γάμο της και στους γύρω της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια ταινία που η δράση βρίσκεται αποκλειστικά στα λόγια και το ενδιαφέρον θέμα της επισκιάζει τα μειονεκτήματά της.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Wife vs. Secretary (Σύζυγος εναντίον δακτυλογράφου)

Από τον τίτλο και μόνο μπορείτε να καταλάβετε ότι έχουμε να κάνουμε με μια αισθητική κομεντί, πείτε το και ρομαντική, για τις σχέσεις του εργαζόμενου άντρα με τη γυναίκα και τη γραμματέα του και τον αντίκτυπο που αφήνει στην καθεμιά. Βρισκόμαστε στο 1936, αφεντικό είναι ο Clark Gable, γραμματέας η Jean Harlow και σύζυγος η Myrna Loy. Και με τις δύο ο κύριος Gable είχε συνεργαστεί πολλάκις. Η ταινία Wife vs. Secretary μάς παρουσιάζει το αριστοκρατικό ζευγάρι που είναι υπεράνω όλων, δεν καταλαβαίνει από ζήλιες ούτε από τους φθόνους των «φίλων» τους. Η εργασιομανία όμως του συζύγου και κάποιες αθώες παρεξηγήσεις, θα βάλουν τις σπίθες της ζήλιας στη σύζυγο και θα ανάψουν τη φωτιά στη σχέση τους. Απλοϊκότατη η ταινία για το σήμερα με αρκετά επίπεδη σκηνοθεσία. Λίγο οι τότε αμερικανικές συνθήκες εργασίας, λίγο το αριστοκρατικό προπολεμικό περιβάλλον, δεν μπορεί το σημερινό ελληνικό κοινό να ταυτιστεί εύκολα με το έργο. Βλέπεται ευχάριστα μόνο από τους νοσταλγούς των παλιών ηθοποιών και ταινίων και αποτελεί επίσης μια ευκαιρία να δείτε τον νεαρό James Stewart σε έναν από τους πρώτους του ρόλους.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Christmas movies

Τέτοιες μέρες, οι ταινίες που σου έρχονται στο μυαλό είναι ο Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης, το κλασικό Μια υπέροχη ζωή, η ιστορία του Κάρολου Ντίκενς "A Christmas Carol" σε πλειάδα ταινιών [όπως το Scrooge του 1970 με τον Albert Finney ή το Scrooged (Πάρτι φαντασμάτων) του 1988 με τον Bill Murray], τα Home Alone, ο Τζιμ Κάρεϊ ως Grinch, το πιο πρόσφατο Αγάπη είναι..., ακόμα και το ανατρεπτικό Ο Αϊ Βασίλης είναι λέρα και πολλά άλλα.

Κάποιες εκτελίσσονται τις μέρες των Χριστουγέννων (αλλά δεν δίνουν και πολύ έμφαση στο πνεύμα των Χριστουγέννων) όπως οι Die Hard και Die Hard 2, The Ref (ή αλλιώς «Διαιτητής για παντρεμένους» με τον Kevin Spacey και τον Denis Leary), η πασίγνωστη Η γκαρσονιέρα του Billy Wilder. Σ'αυτό το μπλογκ (που ξεκίνησε πριν δύο χρόνια και συνεχίζει), είπαμε να κάνουμε μια επανάληψη και να θυμηθούμε ποιες χριστουγεννιάτικες ταινίες είδαμε:

→ Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και ο Πίτερ Ουστίνοφ στο We're No Angels (Δεν είμαστε άγγελοι).

→ Η ιστορία «Χριστουγεννιάτικο πάρτι» από τη σπονδυλωτή ταινία Dead of Night (Μάντεψε ποιον θα σκοτώσουν απόψε).

→ Ο Σάντα Κλάους στο Μανχάταν, στο κλασικό Miracle on 34th Street (Θαύμα στο Μανχάταν).

→ Ο Κάρι Γκραντ πιο ελεγκάντ από ποτέ στο The Bishop's Wife (Ένας άγγελος στη Γη).

→ Ο γουέστερν παραλληλισμός γύρω από τη γέννηση του Θεανθρώπου στο 3 Godfathers (Οι τρεις δραπέτες).

→ Το χριστουγεννιάτικο κομμάτι με το τίτλο "The Gift of the Magi" στην επίσης σπονδυλωτή ταινία O. Henry's Full House.

→ Ο εορτασμός των Χριστουγέννων σε εξωτικά νησιά με καλοκαιρινές θερμοκρασίες στο Donovan's Reef (Γροθιά και γοητεία).

Καλές γιορτές!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Donovan's Reef (Γροθιά και γοητεία)

Έχοντας στο μυαλό ότι η ταινία Donovan's Reef περιλαμβάνει τους δύο «σκληρούς» άντρες του Χόλιγουντ, τον John Wayne και τον Lee Marvin, υπέθεσα ότι θα είναι μια κωμική σαχλαμάρα. Ο πρώτος έχει ένα μπαράκι σε ένα παραδεισένιο νησί της Πολυνησίας και ο δεύτερος είναι ο αμερικανός γόης. Έχουν την ίδια μέρα γενέθλια και πλακώνονται συνέχεια στο ξύλο, χωρίς να θυμούνται για ποιο λόγο άρχισε η μεταξύ τους αψιμαχία. Και μετά από τα πρώτα είκοσι λεπτά είπα ότι, αν συνεχιστεί έτσι η ταινία, δεν παλεύεται. Τότε μπαίνει στο παιχνίδι η δις. Elizabeth Allen που υποδύεται την κόρη του γιατρού του νησιού, η οποία καταφθάνει από τη Βοστόνη για να κανονίσει τα περί κληρονομιάς με τον πατέρα της. Έναν πατέρα (Jack Warden) που δεν έχει δει ποτέ και δεν γνωρίζει ότι έχει τρία παιδιά με μια ιθαγενή νησιώτισσα. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ευχάριστο, κωμικό έργο, ό,τι πρέπει για ένα οικογενειακό απόγευμα. Ο σκηνοθέτης John Ford χειρίζεται άνετα πρωταγωνιστές και δεύτερους χαρακτήρες, προσφέροντας απλή, αγνή διασκέδαση. Θα σας θυμίσει τον Ήσυχο άνθρωπο (με τους ίδιους συντελεστές), αλλά αντί να διαδραματίζεται στην Ιρλανδία, βρισκόμαστε στο νησί Χαληακαλόχα της Γαλλικής Πολυνησίας (αν και γυρίστηκε στη Χαβάι) την εποχή των Χριστουγέννων! Κατά τύχη λοιπόν, μας προέκυψε και επίκαιρο το θέμα. Ενδείκνυται λοιπόν και σε όσους θέλουν να δουν πώς περνάνε (ή περνούσαν το 1963) τα Χριστούγεννα σε εξωτικά μέρη. Να πούμε, τέλος, ότι αποτέλεσε την τελευταία συνεργασία του Ford και του Wayne.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ζεντ και Ζωή

Στο Killing Zoe, ενώ ο Ζεντ και η Zoe κάνουν... έρωτα στο ξενοδοχείο, η τηλεόραση παίζει το κλασικό Nosferatu.

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Some Came Running (Το στίγμα του κολασμένου)

Ο Vincente Minnelli υπογραφεί τη σκηνοθεσία σε μια από τις καλύτερες ταινίες του. Ο Frank Sinatra είναι ο συγγραφέας που έχει εκδώσει μόνο ένα βιβλίο. Είναι επίσης το απολωλώς (μαύρο) πρόβατο της οικογένειας και επιστρέφει στη γενέτειρα πόλη του. Ο Arthur Kennedy είναι ο μεγάλος αδερφός που συνέχισε τη δουλειά του πατέρα τους και έζησε σύμφωνα με τους τύπους. Η Shirley MacLaine είναι μια μικρή που θα είναι στο ίδιο λεωφορείο με τον Frank όταν φθάσουν στην επαρχιακή πόλη. Ο Dean Martin θα φοράει σε όλη την ταινία το καπέλο του και θα είναι η «κακή» παρέα του Sinatra. Η Martha Hyer είναι η δασκάλα της πόλης που έχει διαβάσει το βιβλίο του και θα τον ερωτευτεί, με έναν περίεργο τρόπο όμως. Αυτά και άλλα πολλά θα συμβούν στο Some Came Running του 1958, το οποίο κέρδισε και πέντε υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ. Μια διατριβή στις μικρές καταπιεσμένες κοινωνίες, με τα μυστικά που όλοι γνωρίζουν αλλά κανένας δεν ομολογεί, με τους χειραφετημένους κατοίκους, τα ψεύτικα προσωπεία και την υποκρισία. Ο Σινάτρα θα ταράξει τα ήρεμα νερά επιζητώντας απλά την ελευθερία να κάνει αυτό που θέλει, είτε είναι σωστό (δηλαδή κοινωνικά αποδεκτό) είτε όχι. Κορυφαία ταινία που αξίζει να αναζητήσετε.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Τζόνι και Κλαρκ

Εμείς παρακολουθούμε τον Τζόνι Ντεπ στο Public Enemies και αυτός τον Clark Gable στο Manhattan Melodrama (αν και στην εικόνα παρακάτω βλέπουμε τους William Powell και Myrna Loy). Η ζωή... παρακολουθεί την τέχνη ή η τέχνη αντιγράφει τη ζωή;

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

O. Henry's Full House (Το τελευταίο φύλλο)

Η ταινία παραγωγής 1952 με τον τίτλο O. Henry's Full House είναι μια συλλογή από πέντε μικρού μήκους ταινίες, 20 λεπτών πάνω-κάτω, σκηνοθετημένες από πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες και με διαφορετικούς ηθοποιούς κάθε φορά. Καμία σχέση δεν έχει η μία ιστορία απ' την άλλη. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι η καταγωγή τους· όλες ήταν βασισμένες στα διηγήματα του πασίγνωστου (στην Αμερική) συγγραφέα O. Henry. Λίγα χρόνια πριν είχαν κυκλοφορήσει δύο βρετανικές ταινίες βασισμένες στις ιστορίες του Somerset Maugham, η Quartet το 1948 και η Trio το 1950. Έτσι, αποφάσισε η Fox ότι μπορεί να κάνει το ίδιο κι αυτή με αμερικανό συγγραφέα. Αφηγητής μας σε όλες τις ιστορίες είναι ο διάσημος συγγραφέας John Steinbeck, στη μοναδική φορά που εμφανίστηκε μπροστά από κινηματογραφική κάμερα. Η εικόνα παρακάτω είναι από δικιά του σκηνή.

Η πρώτη ιστορία λέγεται "The Cop and the Anthem", σκηνοθετήθηκε από τον Henry Koster και έχει για πρωταγωνιστή έναν εκλεπτυσμένο άστεγο που υποδύεται ο Charles Laughton. Αυτός αποφασίζει να περάσει το χειμώνα στη φυλακή, όπου και τζάμπα κρεβάτι θα έχει και τζάμπα φαΐ. Επιδίδεται σε όλες τις παράνομες πράξεις που μπορεί να κάνει αλλά όλοι του τη χαρίζουν είτε από ευγένεια είτε επειδή δεν θέλουν να μπλέξουν. Στο τέλος θα πάει στη φυλακή επειδή δεν έκανε τίποτα!

Το δεύτερο κομμάτι είναι σκηνοθετημένο από τον Henry Hathaway, λέγεται "The Clarion Call" και θέλει δύο παλιούς φίλους να βρίσκονται αντιμέτωποι με το παρελθόν τους. Ο ένας είναι αστυνομικός και έχει καταλάβει ότι για έναν ανεξιχνίαστο φόνο ευθύνεται ο παλιός του φίλος που υποδύεται ο Richard Widmark. Αυτός δίνει μια απίστευτα τρελαμένη ερμηνεία, όπως αυτές των πρώτων ταινιών του που έγινε γνωστός: το Road House, το Yellow Sky και κυρίως το Kiss of Death. Ο αστυνομικός δε θα μπορεί να συλλάβει το φίλο του εξαιτίας των αρχών του· ο δεύτερος τον είχε ξελασπώσει στο παρελθόν και τώρα του χρωστάει. Αλλά στο τέλος θα βρει τον τρόπο.

Το τρίτο κομμάτι από τον Jean Negulesco έδωσε και τον ελληνικό τίτλο στην ταινία. Λέγεται "The Last Leaf" και είναι το πιο συγκινητικό απ'όλα. Η Anne Baxter χωρίζει με τον αγαπημένο της, τριγυρνάει έξω στο κρύο και στα χιόνια και αρρωσταίνει με πνευμονία. Η θέλησή της για ζωή δεν είναι και η καλύτερη και αυτό επιδεινώνει την κατάστασή της. Πάνω στο πυρετό της, παρατηρεί και μετράει τα φύλλα ενός κισσού έξω στο χιόνι. Όταν θα πέσουν όλα, τότε θα έρθει και η δικιά της ώρα να πεθάνει, μονολογεί. Η αδερφή της δεν ξέρει τι να κάνει για να τη βοηθήσει, αλλά ο ζωγράφος γείτονάς τους θα βρει τον τρόπο.

Η τέταρτη ιστορία είναι η πιο κωμική αλλά επίσης και η πιο αδύναμη απ' όλες. Λέγεται "The Ransom of Red Chief" και σκηνοθετήθηκε από τον Howard Hawks. Σκεφτείτε ότι όταν κυκλοφόρησε η ταινία είχαν αφαιρέσει αυτό το κομμάτι. Το ξαναπρόσθεσαν όταν προβλήθηκε για την τηλεόραση. Δύο καημένοι απατεώνες αποφασίζουν να απαγάγουν ένα μικρό παιδί σε μια πολιτεία του νότου και να ζητήσουν τα λύτρα από τους γονείς του. Μόνο που το παιδί είναι τόσο ατίθασο και άγριο, που στο τέλος αναγκάζονται οι ίδιοι να πληρώσουν τους γονείς του ώστε να το πάρουν πίσω.

Αν και οι 3 από τις προηγούμενες τέσσερις ιστορίες είχαν ένα χειμωνιάτικο υπόβαθρο, αυτή είναι η καθαρά χριστουγεννιάτικη ιστορία (και ταιριάζει με την εποχή). Ο Henry King σκηνοθετεί το κομμάτι που λέγεται "The Gift of the Magi" και μας παρουσιάζει ένα φτωχικό, αλλά πολύ ερωτευμένο παντρεμένο ζευγάρι που ονειρεύεται τι δώρα θα πάρει ο ένας στον άλλο. Έχοντας μόνο τα απαραίτητα για τα προς το ζειν, η σύζυγος Jeanne Crain αποφασίζει να κόψει τα πλούσια μαλλιά της και να τα πουλήσει για να πάρει μια ακριβή θήκη για το ρολόι χειρός του συζύγου της. Αυτός όμως (ο νεαρός Farley Granger που γνωρίσαμε στο νουάρ Side Street) αποφασίζει να πουλήσει το ρολόι του για να πάρει κάτι για τη γυναίκα του!

1941 και Ντάμπο

Από το 1941 του Σπίλμπεργκ, ο Στρατηγός παρακολουθεί στο σινεμά το Ντάμπο, το ελεφαντάκι.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

No Way Out (Το μίσος προστάζει)

Ο ρατσιστής μικροκακοποιός που υποδύεται ο Richard Widmark τραυματίζεται σε μια απόπειρα ληστείας μαζί με τον αδερφό του και τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο αλυσοδεμένους, όπου ο εφημερεύων γιατρός είναι ο Sidney Poitier. Καταλαβαίνει αμέσως ότι ο μικρότερος αδερφός έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και προσπαθεί να του σώσει τη ζωή, μάταια όμως. Στο διπλανό κρεβάτι ο Widmark φωνάζει και ωρύεται ότι ο Poitier σκότωσε τον αδερφό του. Το μόνο που μένει για να αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών του είναι να γίνει νεκροψία, κάτι που ο Widmark φυσικά δεν θέλει. Όλη η καριέρα του Πουατιέ κρέμεται από μία κλωστή, καθώς κανένα νοσοκομείο δε θέλει να διαβάζει ιστορίες των έγχρωμων γιατρών του στις εφημερίδες. Μετά από μια συμπλοκή συμμοριών λευκών και μαύρων, ο Πουατιέ θα παραδοθεί μόνος του στην αστυνομία λέγοντας ότι όντως σκότωσε τον αδερφό του Widmark, μόνο και μόνο για να γίνει πλέον με απόφαση εισαγγελέα η νεκροψία και να αποδειχθεί το δίκιο του.

Απίστευτα δυναμική ταινία του 1950 από τον μεγάλο σκηνοθέτη Joseph L. Mankiewicz, σε ένα σενάριο του ίδιου, ο οποίος παίζει με ένα πολύ επικίνδυνο θέμα για την εποχή του. Αυτά που ακούγονται στην ταινία No Way Out και οι βρισιές που ξεστομίζει ο Widmark δεν ακούγονται ούτε σε ταινίες του σήμερα (επιταγές της πολιτικής ορθότητας στο σινεμά και όχι μόνο). Όντας πολύ καλοί φίλοι οι δυο τους από παλιά, με το τέλος κάθε σκηνής ο Widmark ζητούσε συγγνώμη από τον Poitier. Η ταινία έκανε αίσθηση αλλά κέρδισε μόνο μία υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου. Όπως ξέρουμε όμως, τα πήρε όλα το Όλα για την Εύα, η άλλη ταινία του Μάνκιεβιτς εκείνη τη χρονιά. Σημειώστε ότι η ταινία αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Poitier, του Ossie Davis που υποδύεται τον αδερφό του και τη πρώτη συνεργασία του τελευταίου με τη μετέπειτα σύζυγό του Ruby Dee.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Cabaret

Η διάσημη ταινία του 1972 Cabaret, εκτυλίσσεται στο Βερολίνο του 1931, την εποχή που ο ναζισμός άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Να ομολογήσω, κατ' αρχάς, ότι δεν είχα κάτσει να δω την ταινία ολόκληρη ποτέ. Δεύτερον, είχα μια επιφανειακή γνώση του θέματος, αλλά αυτό που είδα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα να δω. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο συν για την ταινία, καθώς είχα στο μυαλό μου τα κλασικά χολιγουντιανά μιούζικαλ. Έπρεπε να σκεφτώ ότι αφού την ταινία υπογράφει ο μεγάλος Bob Fosse, δεν πρόκειται να είναι κατώτερη από «καλή». Παρακολουθούμε περισσότερο την ψυχοσύνθεση της αμερικανίδας τραγουδίστριας/χορεύτριας Sally Bowles και τις σχέσεις της με τους άντρες. Θα συνάψει σχέση με τον εγγλέζο δάσκαλο αγγλικών που μένει στο σπίτι με όλες τις κοπέλες του καμπαρέ. Αυτός όμως έχει τα δικά του ερωτικά προβλήματα που θα κορυφωθούν με την είσοδο ενός πλούσιου γερμανού playboy που θα επηρεάσει και τους δύο. Μάλιστα, ομοφυλοφιλική αναφορά για όσους είχαν μάτια να δουν τη δεκαετία του '70. Η ταινία αποτέλεσε φυσικά, όπως όλοι ξέρουν, το μεγάλο νικητή με τα περισσότερα βραβεία όσκαρ (οχτώ τον αριθμό) το '73, χάνοντας όμως την αίγλη από το Νονό του Κόπολα, επειδή πολύ απλά τσίμπησε το όσκαρ καλύτερης ταινίας!

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

The Sure Thing (Κυνηγώντας το σίγουρο κρεβάτι)

How would you like to have a sexual encounter so intense it could conceivably change your political views?

Ένα χρόνο μετά την τρέλα του Spinal Tap, ο Rob Reiner υπογράφει μια νεανική κωμωδία για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα και το σεξ. Σε αντίθεση με τις περισσότερες σαχλοκωμωδίες της εποχής, η ταινία είναι αρκούντως ρεαλιστική και αληθοφανής. Αν αλλάζαμε τα ρούχα και το περιβάλλον, οι καταστάσεις θα ταίριαζαν ακόμα και στο σήμερα. Ο όρος The Sure Thing αναφέρεται στις κοπέλες που είναι έτοιμες για όλα, το σίγουρο κρεβάτι που λέει και ο ελληνικός τίτλος. Ο Cusack πάει στο κολλέγιο στη Βοστώνη και δεν μπορεί να σταυρώσει γκόμενα. Ο φίλος του απ'το σχολείο (ο Anthony Edwards, γνωστός ως ο γιατρός Greeene στο ER), τον καλεί στην Καλιφόρνια για τα Χριστούγεννα, επειδή οι κοπέλες εκεί είναι... sure thing. Ξεκινάει λοιπόν οδικώς και για κακή του τύχη έχει παρέα μια κρυόκωλη κοπέλα από την τάξη του, που πάει να βρει το δικό της αγόρι στην Καλιφόρνια. Μαζί θα περάσουν διάφορες κωμικές περιπέτειες, αλλά μέσα από την παρέα τους και τον απλό, ουσιαστικό διάλογο θα συνειδητοποιήσουν ότι ο ένας γουστάρει τον άλλο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Cusack στο High Fidelity έψαχνε τις απαντήσεις στα ίδια πράματα. Αν προσθέσουμε και το ότι ο Tim Robbins εμφανίστηκε σε μικρό ρόλο και στα δύο έργα, τότε αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει οι ταινίες να ξαναγράφονται κάθε δέκα-δεκαπέντε χρόνια· για να ενσωματώσουν και τις καινούριες μόδες και τα νέα κουρέματα; Εν προκειμένω, η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα και οι πιο ψιλιασμένοι θα βρουν τις τεράστιες ομοιότητες με την κλασική It happened one night.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

The Plainsman (Ο λυτρωτής/Ο άρχων του νότου)

Μεγάλη παραγωγή από τη χρονιά του 1936. Το όνομα του σκηνοθέτη αρκεί για να καταλάβετε: Cecil B. DeMille! Η ταινία The Plainsman παρουσιάζει μια φανταστική ιστορία γύρω από τους αληθινούς χαρακτήρες του Wild Bill Hickock, του Bill Cody και της Calamity Jane. Το όνομα του σκηνοθέτη εγγυάται μεγάλη, πλούσια και καλοφτιαγμένη παραγωγή. Απ'αυτά παίρνουμε μπόλικα. Από ουσία όμως και ιστορική ακρίβεια, παίρνουμε... μηδέν. Βρισκόμαστε λίγο καιρό μετά τον αμερικανικό εμφύλιο και οι «καλοί» λευκοί άποικοι αποφασίζουν να επεκταθούν στη Δύση, καταλαμβάνοντας τα εδάφη των «βάρβαρων» Ινδιάνων. Ταυτόχρονα, ένας έμπορος όπλων αποφασίζει να πουλήσει τα καινούρια του όπλα στους ερυθρόδερμους, αφού με το τέλος του εμφυλίου έχει ξεμείνει από δουλειά. Έτσι, όταν έρθει η ώρα της σύρραξης, οι ισορροπίες θα έχουν αλλάξει και οι λευκοί θα βρεθούν προ εκπλήξεως! Οι τρεις πρωταγωνιστές μας θα μπλέξουν σε περιπέτειες με ινδιάνους αλλά και με κακούς λευκούς (πάλι καλά!) και θα προσπαθήσουν να σώσουν την κατάσταση. Ευχάριστη περιπέτεια για όλη την οικογένεια αλλά, όπως προείπα, μην έχετε ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

The Lodger (Ο μυστηριώδης δολοφόνος)

Η ιστορία με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη άφησε το στίγμα της στο Λονδίνο, αν όχι σε όλη την Αγγλία. Δεν μπορούσε φυσικά να αφήσει ασυγκίνητο και τον κινηματογράφο. Μια πρώτη απόπειρα είδαμε από τον Χίτσκοκ και την ταινία του από την εποχή του βωβού. Ήταν βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της κυρίας Marrie Belloc Lowndes. Το 1944 ήρθε η ομιλούσα εκδοχή που λεγόταν κι αυτή The Lodger. Έχει μια μικρή διαφοροποίηση από το πρώτο έργο όσον αφορά την ταυτοποίηση του κακού στο πρόσωπο του ενοίκου. Πολύ γρήγορα στο έργο μας εδώ αντιλαμβανόμαστε ότι ο ένοικος δεν είναι αυτός που δηλώνει και το μυστήριο γύρω από τον δολοφόνο ξετυλίγεται σιγά-σιγά. Αν όμως νομίζετε λοιπόν ότι θα δείτε ένα... προβλέψιμο και βαρετό έργο γράψτε λάθος, διότι η πνιγηρή σκηνοθεσία του John Brahm μαζί με την παρουσία του επιβλητικού Laird Cregar και τις εικόνες ενός ομιχλώδους Λονδίνου προσθέτουν κύρος στην ταινία και μερικούς καλούς λόγους για να τη δείτε.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

The Lost Patrol

Βρετανοί στρατιώτες περιπολούν την έρημο της Μεσοποταμίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Ο αξιωματικός τους πέφτει νεκρός από έναν αντίπαλο Άραβα sniper και ο λοχίας μένει στα χαμένα καθώς δεν τον ενημέρωσε ο αξιωματικός για την αποστολή τους. Αποφασίζει να γυρίσουν πίσω και να ενσωματωθούν με τη μεραρχία, αλλά δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται ούτε προς τα πού να κινηθούν. Η απεγνωσμένη πορεία μέσα στην έρημο θα τους βγάλει σε μια όαση και προς το παρών θα επιβιώσουν από τη δίψα και τον ήλιο. Εκεί όμως θα βρεθούν περικυκλωμένοι και παγιδευμένοι από τους Άραβες...

Αυτή είναι η Χαμένη περίπολος του John Ford, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της και μία από τις καλύτερες του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη από την προ-γουέστερν εποχή της καριέρας του. Αν αφήσετε απ'έξω τις υπερβολικές και γραφικές ερμηνείες των ηθοποιών, μπορείτε να απολαύσετε μια αντρική ταινία για το φόβο γύρω από το άγνωστο και τη δύναμη της ελπίδας. Έντονα θρησκευτικά στοιχεία μέσω του χαρακτήρα που υποδύεται ο Boris Karloff έρχονται σε κόντρα με τον ορθολογισμό του λοχία που υποδύεται ο Victor McLaglen, ένα χρόνο πριν ξανασυνεργαστεί με τον Ford στον Καταδότη και κερδίσει το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Μπορεί να την πετύχετε στο κανάλι της Βουλής καμιά φορά.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

The Pride of the Yankees (Η αποθέωση)

Αγαπημένο άθλημα το μπέιζμπολ στην Αμερική, αγαπημένη ομάδα οι Yankees, αγαπημένος σταρ και ο Gary Cooper, οπότε ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων δεν μπορούσε παρά να είναι ελκυστικότατος. Η ταινία The Pride of the Yankees αποτελεί μια βιογραφική ταινία για τον θρύλο του αθλήματος Lou Gehrig, που άφησε εποχή στα γήπεδα, και κυκλοφόρησε 17 μόλις μήνες μετά το θάνατο του. Ο μεγαλοπαραγωγός Samuel Goldwyn προσέλαβε τον καλό επαγγελματία Sam Wood στη σκηνοθεσία, τον Herman J. Mankiewicz να αναλάβει το σενάριο, τον Rudolph Maté στη φωτογραφία και τον William Cameron Menzies στη διεύθυνση της παραγωγής. Πρωταγωνιστής φυσικά ο Gary Cooper με την Teresa Wright στο πλευρό του στο ρόλο της συζύγου και τον Walter Brennan στο ρόλο του αθλητικού συντάκτη και φίλο του Gehrig. Ο κύριος Cooper βρισκόταν στην καλύτερη τριετία της καριέρας του έχοντας κερδίσει ένα όσκαρ και δύο υποψηφιότητες (μία ήταν για αυτήν εδώ την ταινία). Συνολικά δέκα υποψηφιότητες μάζεψε η ταινία, κερδίζοντας αυτό για το μοντάζ.

Η ταινία επικεντρώνεται αρκετά στη σχέση του Gehrig με τη μητέρα του, στα πιο σημαντικά αθλητικά γεγονότα της καριέρας του αλλά και στη σχέση με τη γυναίκα της ζωής του. Ενδιαφέρον έχει η χρησιμοποίηση αληθινών παικτών των Yankees και κυρίως η εμφάνιση ενός άλλου θρύλου του αθλήματος, του Babe Ruth που υποδύεται τον εαυτό του. Χωρίς να είναι καμιά επιτομή στις αθλητικές ταινίες, πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη παραγωγή που αξίζει τη θέασή της.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Tucker: the man and his dream

When they tried to buy him, he refused. When they tried to bully him, he resisted. When they tried to break him, he became an American legend. The true story of Preston Tucker.

Η ταινία Tucker: the man and his dream αποτελούσε χρόνιο καημό επειδή (α) ήταν μια από τις λίγες ταινίες του Francis Ford Coppola που δεν είχα δει και (β) πρωταγωνιστούσε ο Jeff Bridges ενώ (γ) δεν μπορούσα να τη βρω στα βίντεο-κλαμπ. Την βρήκαμε, λοιπόν, πολλά χρόνια μετά και ιδού τα... αποτελέσματα. Είναι μια μικρή σε διάρκεια και γρήγορη σε εξέλιξη εξιστόρηση των κατορθωμάτων του κυρίου Preston Tucker τη δεκαετία του '40 (λίγο μετά τον πόλεμο), ο οποίος είχε όνειρα μεγάλα αλλά του τα ψαλίδισαν τα συμφέροντα και τα κυκλώματα. Προσπάθησε να φτιάξει το πρώτο ασφαλές αυτοκίνητο, με ζώνες ασφαλείας (πράγμα ανήκουστο για τότε), φώτα που στρίβουν μαζί με το τιμόνι κ.λ.π. και αυτό που κατάφερε ήταν να βρεθεί αντιμέτωπος με 1) τις τρεις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες της Αμερικής και 2) με κατηγορίες στο δικαστήριο για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Ο Coppola σκηνοθετεί με οικονομία και άνεση, φτιάχνοντας μια απλή διασκεδαστική ταινία για μια περίοδο ζωής ενός υπαρκτού προσώπου. Από άλλους σκηνοθέτες θα βλέπαμε ένα βαρύγδουπο δράμα που στην τελική δεν θα είχε ουσία. Δίπλα στον Bridges βλέπουμε την Joan Allen στο ρόλο της συζύγου του, τον Christian Slater ως τον μεγαλύτερο γιο από τα 5 παιδιά του, τον Ηλία Κοτέα ως σχεδιαστή, τον Frederic Forrest ως μηχανικό, τον Dean Stockwell σε ένα μικρό πέρασμα στο ρόλο του επίσης μεγαλομανή Howard Hughes. Αυτός που ξεχωρίζει όμως είναι ο Martin Landau στο ρόλο του οικονομικού συμβούλου, ο οποίος κέρδισε και υποψηφιότητα για όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Άλλες δύο υποψηφιότητες κέρδισε η ταινία για τα σκηνικά του «δικού μας» Dean Tavoularis και τα κουστούμια. Μικρό πέρασμα κάνει και ο πατέρας Lloyd Bridges στο ρόλο του γερουσιαστή που δεν είχε credit on screen. Σημειώστε, τέλος, ότι από τα 50 αυτοκίνητα που πρόλαβε να φτιάξει η εταιρεία του Τάκερ, από ένα έχει ο ίδιος ο Κόπολλα και ο George Lucas.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Chariots of Fire (Δρόμοι της φωτιάς)

Η νικήτρια ταινία των όσκαρ το 1982 ήταν η Chariots of Fire, πιο γνωστή στην Ελλάδα με τον τίτλο «Οι δρόμοι της φωτιάς». Επίσης, έμεινε γνωστή σε εμάς κυρίως για το πασίγνωστο πλέον μουσικό θέμα που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και για το θέμα της, που ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι το 1924. Ένας Άγγλος και ένας Σκωτσέζος, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, φοιτητής στο Κέμπριτζ ο ένας και διάσημος ιεροκύρηκας (!) ο άλλος, αποφασίζουν να λάβουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες. Σε αντιδιαστολή με τα σημερινά χρόνια, σκοπός τους ήταν η υστεροφημία και η δόξα για την πατρίδα· όχι μια θέση στο δημόσιο ή μια ευκαιρία για εύκολο χρήμα από σπόνσορες. Πολύ καλή ανασύσταση της εποχής, αποτελεί μια ευκαιρία να δουν όσοι ενδιαφέρονται τον τρόπο που αθλούνταν και προπονούνταν οι αθλητές πριν μερικές δεκαετίες. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι λίγο χαλαρή, αρκετά... british (για να μην πούμε βαρετή), αλλά σε αποζημιώνει το τελευταίο μισάωρο με τις σκηνές από τους αγώνες που ανεβάζουν την ένταση συνοδεία της διάσημης μουσικής της ταινίας. Ενδιαφέρον έχει το συμπληρωματικό καστ που αποτελείται από πλειάδα διάσημων ηθοποιών όπως ο Ian Holm, ο σερ John Gielgud, ο Nigel Davenport. Ακόμα και ο γνωστός σκηνοθέτης Lindsay Anderson συμμετέχει με μικρό ρόλο όπως και ο Brad Davis (της Οδύσσειας του Κιούμπρικ) που υποδύεται τον αμερικανό αντίπαλο των βρετανών. Τέσσερα βραβεία όσκαρ (ταινίας, μουσικής για τον Βαγγέλη, κουστουμιών και σεναρίου) και βραβείο ερμηνείας β' ρόλου στις Κάννες για τον Ian Holm.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Man with the Gun

B-movie γουέστερν με τον Robert Mitchum να υποδύεται έναν town tamer, τον άνθρωπο δηλαδή που πληρώνει μια τοπική κοινωνία για να τη βάλει σε τάξη, να διώξει δηλαδή τα κακοποιά στοιχεία είτε με τον τσαμπουκά του είτε με τις σφαίρες. Αυτός είναι ο... Man with the Gun. Βέβαια, εμφανίστηκε εκεί για να βρει την πρώην γυναίκα του (Jan Sterling), η οποία είναι η... τσατσά του τοπικού καμπαρέ (πες το και οίκο ανοχής). Θα έχει να τα βάλει με ολόκληρη συμμορία που έχει με το μέρος του ο αρχικακός πλούσιος, ο οποίος όμως εμφανίζεται μόνο στο τέλος. Σαν να έχει να αντιμετωπίσει ο αντιήρωάς μας έναν αόρατο εχθρό. Γενικά πρόκειται για μια τυπική ιστορία, με γραφικούς χαρακτήρες, αλλά η μορφή του Mitchum και ο όχι και τόσο καλός χαρακτήρας (με όλα τα ψυχολογικά του προβλήματα) που υποδύεται επισκιάζει όλα τα αρνητικά της ταινίας και την ανεβάζει λίγο πιο πάνω από τη μετριότητα. Not bad...

The Big Clock (Το άλλοθι του δολοφόνου)

Η ταινία The Big Clock είναι ολόκληρη ο πρωταγωνιστής της, ο Ray Milland. Από τις 130(!) και βάλε ταινίες που γύρισε, αυτή ξεχωρίζει για το νουάρ στοιχείο της και την ενδιαφέρουσα υπόθεση. Υπόθεση που θέλει τον κύριο Milland να είναι ο δημοσιογράφος που ψάχνει πρόσωπα που δεν μπορεί να βρει η αστυνομία για λογαριασμό περιοδικού του μεγαλοεκδότη Charles Laughton. Κάτι σαν... Νικολούλη. Ο δεύτερος είναι μανιώδης με το χρόνο και τα ρολόγια και αφήνει τη δικιά του σφραγίδα στο έργο με το χαρακτηριστικό «υπεράνω» αριστοκρατικό στυλ. Μια πρώην του Laughton θα προσπαθήσει να τον εκβιάσει και αυτός θα τη σκοτώσει εν βρασμώ ψυχής. Λίγες ώρες πριν όμως η κοπελιά ήταν με έναν άλλο κύριο και ο Laughton θα προσπαθήσει να ενοχοποιήσει εκείνον. Θα βάλει τον Milland να ερευνήσει και να βρει ποιος είναι. Πολύ σύντομα ο πρωταγωνιστής μας καταλαβαίνει ότι αυτός είναι το τρίτο πρόσωπο που είχε συναντήσει την κοπελιά και αρχίζει απ' τη μια να παραποιεί τα στοιχεία για να μην τον ταυτοποιήσουν και απ'την άλλη προσπαθεί να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία για τον πραγματικό δολοφόνο, δηλαδή το αφεντικό του. Αν μπερδευτήκατε, καθήστε και απολαύστε την ταινία που ήταν μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου κάποιου Kenneth Fearing. Ξαναγυρίστηκε το 1987 με τον Kevin Costner στο έργο που ίσως έχετε δει με τίτλο No Way Out. Εδώ η ατμόσφαιρα, όπως τα κίνητρα των αφεντικών, είναι σκοτεινά, η δύναμη του τύπου αποδεικνύεται πανίσχυρη και η ευφυία είναι η μόνη λύση για να βγει από το αδιέξοδο ο πρωταγωνιστής μας.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

In the year: 2008

Τα τελευταία χρόνια που επιστρέψαμε και ζούμε στην Κοζάνη, έχουμε ένα σινε-μειονέκτημα. Οι ταινίες που βλέπουμε στο σινεμά είναι όλο και λιγότερες λόγω ποιότητας, καταλαβαίνετε. Με δύο μόνο αίθουσες δεν είναι δυνατόν να φέρει ο σινεμάς π.χ. το Γκομόρα! Έτσι τις περισσότερες ταινίες του 2008 τις είδα μετά το φετινό καλοκαίρι και όλο το φθινόπωρο και ακόμα έχουμε αρκετά να δούμε. Για να μην πω για τις φετινές κυκλοφορίες, που θα τις βλέπω μέσα στο '10.

Απ'αυτές που είδα, οι χειρότερες ήταν οι κάτωθι:
Bangkok Dangerous (Bangkok: επικίνδυνη αποστολή), Twilight, Marley & Me (Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς), Jumper, Deal (με τον Burt Reynolds, μην το ψάχνετε!), Journey to the Center of the Earth, Wanted, Get Smart, Surfer Dude.


Οι μέτριες:
Hellboy 2: The Golden Army, Yes Man, RocknRolla, Semi-Pro, Eagle Eye, The Incredible Hulk, The Bank Job (Το μεγάλο κόλπο), Cloverfield, Hancock, You Don’t Mess with the Zohan (Ζόχαν: πράκτορας υψηλής κομμωτικής), Quantum of Solace, Max Payne (ανέβηκε κατηγορία λόγω της Κιριλένκο), Madagascar: Escape 2 Africa.


Οι καλές προσπάθειες, που τις ξαναβλέπεις ευχάριστα:
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, Iron Man, Body of Lies (Η πλεκτάνη), Zack and Miri Make a Porno, Happy-Go-Lucky, Taken, The Curious Case of Benjamin Button, Rachel Getting Married, Australia, Valkyrie, Doubt, The Great Buck Howard (ο Malkovich σε ρόλο μένταλιστ-ταχυδακτυλουργού!), Milk, Mamma Mia!, Horton Hears a Who!, Bolt.


Οι καλύτερες της χρονιάς:
Be Kind Rewind, In Bruges (Αποστολή στη Μπριζ), Burn After Reading (Καυτό απόρρητο), Vicky Cristina Barcelona, Appaloosa, Gomorra, Changeling (Η ανταλλαγή), Joheunnom nabbeunnom isanghannom (Ο καλός, ο κακός και ο περίεργος), L’instinct de mort & L’ennemi public n°1 (Vincent Cassel επί 2), The Wrestler, The Reader (Σφραγισμένα χείλη), Revolutionary Road (Ο δρόμος της επανάστασης), Kung Fu Panda.


Οι κορυφαίες του 2008:
Tropic Thunder
Hunger
The Dark Knight
Slumdog Millionaire
Wall-E
Gran Torino

...και η παρακάτω μπήκε αυτομάτως στα «αγαπημένα»
Låt den rätte komma in (Άσε το κακό να μπει)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

In the year: 2007

Πολύ χάλια πράμα: το Ghost Rider.
Λίγο πιο πάνω από την κατηγορία χάλια, αλλά μόνο πολύ λίγο:
Fool’s Gold (Προσεχώς ζάμπλουτοι), Live Free or Die Hard (Die Hard 4.0), The Heartbreak Kid (Επτά μέρες φαγούρα), The Number 23, Music and Lyrics, Next (δύο του Nicolas Cage), Shooter (Ο εκτελεστής).


Μέτριες ταινίες, για να περνά η ώρα:
Ocean’s Thirteen (ο Al Pacino σα να βαριόταν), I Am Legend (Ζωντανός θρύλος), Shoot 'Em Up, Pirates of the Caribbean: At World’s End, 88 Minutes (88 λεπτά) (δεύτερη μετριότητα από τον Αλ), Evan Almighty (Νώε για μια βδομάδα), Spider-Man 3, Mr. Brooks, 1408, Harry Potter and the Order of the Phoenix, 28 Weeks Later, Fracture (Απόδειξη ενοχής), Lucky You, Enchanted (Η μαγεμένη), The Golden Compass (Το αστέρι του βορά), License to Wed (Άδεια γάμου), Sleuth (Παιχνίδια μυαλού) (καμία σχέση με το ορίτζιναλ), I Could Never Be Your Woman (Ο καινούριος της μαμάς μου), August Rush, Love in the Time of Cholera (Έρωτας στα χρόνια της χολέρας) (λυπάμαι, αλλά πολλά χασμουρητά), 30 Days of Night (μήπως να την έβαζα στην παρακάτω παράγραφο;), 300, Transformers (μία Megan-αλεπού-Fox δεν φέρνει την άνοιξη).


Οι ενδιαφέροντες ταινίες της χρονιάς:
Paranoid Park (τα είπε καλύτερα στον Ελέφαντα), La Habitación de Fermat (Το δωμάτιο του Φερμά), Control (δεν ήμουν φαν των Joy Division), The Great Debaters (σε σκηνοθεσία Denzel Washington), Lars and the Real Girl (παρέα με μια φουσκωτή κούκλα), 2 Days in Paris, The Brave One (Εκτός εαυτού), The Darjeeling Limited, Michael Clayton, Dan in Real Life (Ο Νταν έφαγε κόλλημα), La Antena, Juno, Death Proof, The Good Night, Hot Fuzz (Καυτοί και άσφαιροι), Blades of Glory, American Gangster, El Orfanato (Το ορφανοτροφείο), Rendition (Έκδοση κρατουμένου), Charlie Wilson’s War, We Own the Night (Η νύχτα μας ανήκει), Shrek the Third.


Και οι πολύ καλές ταινίες της χρονιάς:
I’m Not There., The Bourne Ultimatum (Το τελεσίγραφο του Μπορν), Eastern Promises (Επικίνδυνες υποσχέσεις), Sweeney Todd: the Demon Barber of Fleet Street, 3:10 to Yuma (Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα), Atonement (Εξιλέωση), The Mist (Η ομίχλη), Cassandra’s Dream (Το όνειρο της Κασσάνδρας), My Blueberry Nights (Οι νύχτες μου μακριά σου), Superbad, Son of Rambow, Before the Devil Knows You’re Dead, Los Cronocrímenes, La Môme (Ζωή σαν τριαντάφυλλο), Gone Baby Gone (καλύτερα σκηνοθέτης παρά ηθοποιός ο Ben Affleck), Ratatouille, The Simpsons Movie, Persepolis.


Και ιδού οι καλύτερες:
Sunshine
In the Valley of Elah (Στην κοιλάδα του Ιλά)
Zodiac
Sicko
There Will Be Blood (Θα χυθεί αίμα)
The Man from Earth
No Country for Old Men (Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους)
Into the Wild (Ταξίδι στην άγρια φύση)
The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford

...και για την ώρα, καμία δεν έφτασε στην κατηγορία των «αγαπημένων της χρονιάς». Ίσως να έμπαινε η των αφών Κοέν, όταν κάτσω να την ξαναδώ.

In the year: 2006

Χάλια πράματα έκατσα και είδα από τη χρονιά του 2006:
Poseidon, Stick It (Ατίθασο ταλέντο), The Devil Wears Prada, My Super Ex-Girlfriend, Catch and Release, Southland Tales, Idiocracy, Running Scared, The Black Dahlia (Η μαύρη Ντάλια) (ο De Palma σκότωσε το βιβλίο του Elroy).


Μέτρια, περίμενα περισσότερα (κλισέ φράση πλέον):
A Good Year (Μια καλή χρονιά), Mission: Impossible III, Penelope (για μικρά παιδιά), 16 Blocks, Black Sheep (Μαύρο πρόβατο), Unknown (Άγνωστοι), Arthur and the Invisibles, The Ex, Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest, Lady in the Water, Miami Vice (Οι σκληροί του Μαϊάμι), Stephen King’s Desperation, Night at the Museum (Μια νύχτα στο μουσείο), Man of the Year (Ο άντρας της χρονιάς), The Holiday, Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby (Ο ελεεινός ιππότης της ασφάλτου), Bug (Το μικρόβιο του φόβου).


Οι παρακάτω είναι καλούτσικες, δεν σε χαλάνε, τις ξαναβλέπεις ευχάριστα, αλλά ως εκεί:
Paris, je t’aime, Alpha Dog (Μοιραία απαγωγή), The Pursuit of Happyness (Το κυνήγι της ευτυχίας), Scoop, The Da Vinci Code, Nacho Libre, Find Me Guilty (Ένοχη σιωπή) (η ερμηνευτική έκπληξη του Vin Diesel), Lucky Number Slevin (Το στοίχημα του Σλέβιν), All the King’s Men, The Illusionist, Blood Diamond (Ματωμένο διαμάντι), Tenacious D in: The Pick of Destiny, The Last Kiss (γουστάρουμε Zach Braff), Deja Vu (3 μέρες, έξι ώρες πίσω), Knocked Up (Με την πρώτη), Dreamgirls, Curse of the Golden Flower (Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού), The Good German (Ο καλός Γερμανός), X-Men: The Last Stand, This Is England, Seraphim Falls (Εχθροί για πάντα), The Painted Veil (Βαμμένο πέπλο), Ice Age 2: The Meltdown, Over the Hedge (Πέρα από το φράχτη), Blood Tea and Red String, Cars (Αυτοκίνητα), Happy Feet.


Οι καλύτερες της χρονιάς:
Inside Man, Clerks II, Little Miss Sunshine, A Scanner Darkly, The Prestige, Apocalypto, Flags of Our Fathers (Οι σημαίες των προγόνων μας), The Good Shepherd (Ο καθοδηγητής), Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan, Casino Royale, Goya’s Ghosts (Φαντάσματα του Γκόγια), I’m a Cyborg But That’s OK, The Fall, Monster House (Το τερατόσπιτο), Renaissance (Παρίσι 2054: η αναγέννηση).


Και αυτές που μας εντυπωσίασαν:
United 93 (Πτήση 93)
Babel
The Departed (Ο πληροφοριοδότης)
Perfume: The Story of a Murderer
Volver (Γύρνα πίσω)
Das Leben der Anderen (Οι ζωές των άλλων)
Stranger Than Fiction (Πιο παράξενο κι από παράξενο)
Little Children (Κρυφές επιθυμίες)
The Wind that Shakes the Barley (Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι)
Letters from Iwo Jima (Γράμματα από το Ίβο Τζίμα)

...και οι αγαπημένες, φυσικά:
Children of Men
El Laberinto del Fauno (Ο λαβύρινθος του Πάνα)
The Fountain (Η πηγή της ζωής)

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

In the year: 2005

Χωρίς κακές ταινίες από το 2005 (μάλλον δεν έκατσα να τις δω), τις παρακάτω απλά τις χαρακτηρίζουμε αδιάφορες:
Fantastic Four, Assault on Precinct 13, War of the Worlds (Ο πόλεμος των κόσμων), Underworld Evolution, Rumor Has It... (Οι φήμες λένε...).


Μέτριες, που τις βλέπεις πάνω στο ζάπινγκ για να περνά η ώρα:
Stay, The Jacket (Η πρώτη φορά που πέθανα), Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith, Mr. and Mrs. Smith, The Ring Two, A Lot Like Love, Memoirs of a Geisha (Αναμνήσεις μιας γκέισας), The Exorcism of Emily Rose, The Island (Το νησί), Danny the Dog, Prime (Εγώ, αυτός και η μητέρα του), Harsh Times, Domino, Bewitched (Η μάγισσα), Derailed (Εκτός τροχιάς), Four Brothers, Madagascar (Μαδαγασκάρη).


Καλούτσικα έργα που ξεφεύγουν από τη μετριότητα:
The 40 Year Old Virgin (Παρθένος ετών 40), The Big White, Down in the Valley (Η κοιλάδα του πόθου), A Little Trip to Heaven (Διπλή απάτη), La Tigre e la Neve (Ο τίγρης και το χιόνι) (Μπενίνι με συγκίνηση;), The Weather Man (Έχει ο καιρός γυρίσματα), Jarhead (Σύρριζα), Everything Is Illuminated (Όλα είναι φωτισμένα), The Brothers Grimm, The Interpreter (Η διερμηνέας), Charlie and the Chocolate Factory, Harry Potter and the Goblet of Fire (ο καλύτερος Πότερ μέχρι τώρα, κατά εμέ), Batman Begins, V for Vendetta, Wu Ji (Η υπόσχεση/The promise), Flightplan (Σχέδιο πτήσης), The New World, Transamerica, Sad Movie, Hwal (Το τόξο), Chicken Little (Το κοτοπουλάκι), Jack-Jack Attack.


Οι καλύτερες ταινίες:
Sympathy for lady vengeance (Η εκδίκηση μιας κυρίας), The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, Sin City, Broken Flowers (Τσακισμένα λουλούδια), Dear Wendy, Lord of War (Κυρίαρχος του παιχνιδιού), King Kong, Metal: A Headbanger’s Journey, The King (για τους φανατικούς της μεταλικής μουσικής), Thank You For Smoking, Angel-A (Ο φύλακας-άγγελος), Walk the Line, Caché (Κρυμμένος), Wallace & Gromit in the Curse of the Were-Rabbit, A bittersweet life (Γλυκόπικρη ζωή), Munich (Μόναχο), The Call of Cthulhu, Corpse Bride (Η νεκρή νύφη).


Και οι κορυφαίες της χρονιάς:
A History of Violence (Το τέλος της βίας)
The Constant Garden (Ο επίμονος κηπουρός)
The Three Burials of Melquiades Estrada (Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα)
Syriana
Le Couperet (Το τσεκούρι)
Good Night, and Good Luck. (Καληνύχτα και καλή τύχη)
Brick (Έγκλημα στο κολέγιο)
Brokedown Mountain (Το μυστικό του Brokeback Mountain),
El Aura (Η αύρα)
Capote

...και όπως πάντα, οι δύο πιο αγαπημένες (αυτήν την εποχή, διότι σε λίγα χρόνια μπορεί να αλλάξουμε άποψη):
The Proposition.
Match Point

In the year: 2004

Οι κάκιστες ταινίες, κατά εμέ πάντα, της χρονιάς 2004:
Alien vs. Predator, Alfie, Troy.


Αδιάφορες ή βαρετές to the death:
L’ Enquête corse (Τρελή καταδίωξη στην Κορσική), The Grudge (Η κατάρα), The Ladykillers (η χειρότερη ταινία των αφών Κοέν, Walking Tall (Με το κεφάλι ψηλά), Alexander, Meet the Fockers (Τα πεθερικά της συμφοράς), Bad Apple (αυτό πώς το είδα είναι άλλο θέμα).


Μέτριες ταινίες, αμερικανιές ως επί τω πλείστον:
I, Robot (Εγώ, το ρομπότ), Arsène Lupin (κρίμα τα βιβλία του Μορίς Λεμπλάν), Riding the Bullet (Προάγγελος θανάτου) (αδιάφορος Στίβεν Κινγκ), King Arthur, The Last Shot (Η τελευταία σφαίρα), Bridget Jones: Edge of Reason, Starsky & Hutch, EuroTrip, Mean Creek (Το ποτάμι του φόβου), Dodgeball: A True Underdog Story, Hellboy, The Day After Tomorrow, Butterfly Effect (Το φαινόμενο της πεταλούδας), Spider-Man 2, The Village (Σκοτεινό χωριό), 50 First Dates (Κάθε φορά, πρώτη φορά), Cube Zero, The Terminal, Millions, Shark Tale (Ο καρχαριομάχος).


Καλούτσικα έργα, παρακολουθούνται ευχάριστα και όχι μόνο:
Secret Window (καλούτσικος Στίβεν Κινγκ), Finding Neverland (Ψάχνοντας τη χώρα του ποτέ), Jersey Girl (Γλυκός μπελάς), Ocean’s Twelve, La mala educacion (Κακή εκπαίδευση), The Football Factory, The Manchurian Candidate, Saw (Σε βλέπω), Kung Fu (aka Kung Fu Hustle), The Life Aquatic of Steve Zissou (Υδάτινες ιστορίες), The Phantom of the Opera, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, Kekexili: Mountain Patrol, The Life and Death of Peter Sellers (Πίτερ Σέλερς για πάντα), Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events, The Machinist (Ο άγρυπνος), Les Choristes (Τα παιδιά της χορωδίας), The Assassination of Richard Nixon, The Notebook (Το σημειωματάριο), The Aviator (Ιπτάμενος κροίσος) (όποιος θέλει να κράξει, ελεύθερα, αλλά εμένα δεν με ενθουσίασε), 36 Quai des Orfèvres (Βρόμικος κόσμος) (καλό το δίδυμο Daniel Auteuil και Gérard Depardieu), The Bourne Supremacy (Στη σκιά των κατασκόπων), Shaun of the Dead (Το ξύσιμο των νεκρών), Man on Fire (Διά πυρός και σιδήρου), Narco (Οι παλαβές περιπέτειες του Πολκ), Shrek 2.


Οι καλύτερες της χρονιάς, που είναι μπόλικες:
Hotel Rwanda, Capturing the Friedmans, Shi mian mai fu (Ιπτάμενα στιλέτα/House of the flying daggers), The Merchant of Venice (Ο έμπορος της Βενετίας), Sideways (Πλαγίως) (κρασί και ξερό ψωμί), Fahrenheit 9/11, Metallica: Some Kind of Monster (επειδή είμαι φαν του γκρουπ), Garden State, Spartan (Ο σπαρτιάτης ), Die Fetten Jahre sind vorbei (Οι μέρες αφθονίας σας είναι μετρημένες), Closer, Ray, Collateral (Η διαδρομή), Diarios de motocicleta (Ημερολόγια μοτοσυκλέτας), Un long dimanche de fiancailles (Ατέλειωτοι αρραβώνες), 2046, Team America: World Police.


Και οι κορυφαίες of the year 2004:
Gegen die Wand (Μαζί ποτέ)
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Kill Bill: Volume 2
Mar adentro (Η θάλασσα μέσα μου)
Crash
Primer
The Incredibles (Οι απίθανοι)

...και τα αγαπημένα της χρονιάς:
Million Dollar Baby
Bin-Jip (Ολομόναχοι μαζί/3-Iron)

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

In the year: 2003

Η χρονιά ξεχωρίζει για την πληθώρα των κακών και μέτριων ταινιών. Πάρτε μια πρόγευση από τις κάκιστες:
Dreamcatcher (Ονειροπαγίδα), Once Upon a Time in Mexico (Κάποτε στο Μεξικό), Underworld, Alexandra’s Project (Θανάσιμη επιλογή), Charlie’s Angels: Full Throttle (Οι άγγελοι του Τσάρλι: Δράση πέρα από τα όρια), Bulletproof Monk (Αλεξίσφαιρος καλόγερος), Daredevil, The Core, Terminator 3: Rise of the Machines, Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (Λάρα Κροφτ: Το λίκνο της ζωής), View from the Top (Θέα από ψηλά), Paycheck (Η αποζημίωση).


Μέτριες ταινίες:
The I Inside (άλλο ένα παιχνίδι με το χρόνο), Something’s Gotta Give (Κάλλιο αργά, παρά αργότερα) (μπορεί να μ’αρέσει περισσότερο όταν/αν φτάσω τα 60), Bad Santa (Ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα) (ο Billy Bob Thornton τα σπάει αλλά ως εκεί), The Italian Job, Anger Management, Young Adam (πραγματικά βαρέθηκα και δεν μπορούσα να φύγω απ’το σινεμά), The Matrix Revolutions (προτιμώ τις μάχες μέσα στο μάτριξ), Identity (Ταυτότητα), Cold Mountain (η ομηρική οδύσσεια στο αμερικάνικο εμφύλιο μπορούσε να γίνει λίγο πιο καλά).


Οι καλούτσικες ταινίες, που τις ξαναβλέπεις και δεν σε «χαλάνε»:
The Matrix Reloaded (όντως προτιμώ τις μάχες μέσα στο μάτριξ), The Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (η πρώτη γνωριμία με τον πειρατή Jack Sparrow είναι και η καλύτερη), Kill Bill: Vol. 1, Intolerable Cruelty (Αβάσταχτη γοητεία) (διασκεδαστικοί αλλά πολύ απλοί αδελφοί Coen), The Last Samurai, It’s All About Love (Όλα για την αγάπη), Thirteen, The Missing (Η απαγωγή), The School of Rock (επειδή είμαστε ροκ), Wonderland (Άγριες νύχτες), Owing Mahony (Η τυφλή ζαριά του Νταν Μαχόουνι) (ένα καλό, μικρό και άγνωστο εργάκι με τον Philip Seymour Hoffman), Swimming Pool (Η πισίνα), Veronica Guerrin (Θανάσιμη αποκάλυψη), X2, Confidence (Άκρως εμπιστευτικόν) (νέο-νουάρ με τον Edward Burns και πλήθος συμπρωταγωνιστών), Out of Time (Εκτός χρόνου), Seabiscuit (Το μεγάλο φαβορί), Crimson Gold (Κόκκινο χρυσάφι) (από τον ιρανό Jafar Panahi), Old School (Σχολικές αναμνήσεις), Hulk, The Cooler, Elf (Το ξωτικό των Χριστουγέννων), Love Actually, Les Triplettes de Belleville (Το τρίο της Μπελβίλ).


Οι ταινίες από τη χρονιά του 2003 που μ’άρεσαν πάρα πολύ:
Code 46, I’ll Sleep When I’m Dead, Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη (από τον αγαπημένο Kim Ki-Duk), The Life of David Gale (Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ), Master and Commander: The Far Side of the World, The Corporation (εταιρικό... ντοκιμαντέρ), Open Range (Ο άγραφος νόμος της δύσης) (του πάνε τα γουέστερν του κυρίου Costner), Jeux d’enfants (Αγάπα με αν τολμάς) (συνταγή από Αμελί, αλλά εδώ γνωρίσαμε την Marion Cotillard), Coffee & Cigarettes (όλα τα παλιά μικρά του Jim Jarmusch συν πολλά νέα), Runaway Jury (Οι ένορκοι) (και μετά από αυτό, ο Gene Hackman εξαφανίστηκε), Le Temps du Loup (Η ώρα του λύκου) (το όνομα Michael Haneke είναι εγγύηση), Masked and Anonymous (Η μάσκα του ανώνυμου), Good Bye, Lenin! (να το ξαναδούμε, τώρα που γιορτάσαμε τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους), Anything Else (Έρωτας... και τίποτα άλλο), House of Sand and Fog (Σπίτι από άμμο και ομίχλη), Zatoichi (Ζατοΐτσι, ο τυφλός σαμουράι) (ο Takeshi Kitano σπάει πλάκα), Big Fish, American Splendor, Lost in Translation (Χαμένοι στη μετάφραση),Elephant, Io non ho paura (Εγώ δε φοβάμαι) (ιταλικό διαμαντάκι), The Return (Η επιστροφή) (ρωσικό διαμαντάκι), Finding Nemo (Ψάχνοντας το Νέμο).


Οι κορυφαίες ταινίες:
Mystic River
21 Grams
The Lord of the Rings: The Return of the King, και επιτέλους ήρθε το τέλος.

...και οι δύο που ξεχώρισα:
Dogville
OldBoy

Υ.Γ.: Μη βαράτε! Δεν είδα ακόμα την Επέλαση των βαρβάρων.

In the year: 2002

Really, really bad movies of the year 2002:
Blade 2, xXx, Bad Company (Κακές παρέες), The Transporter, Reign of Fire (Το βασίλειο της φωτιάς), Two Weeks Notice (Δύο βδομάδες προθεσμία), Analyze That.


Άλλες μέτριες, άλλες μέτριες προς κακές, αλλά πάντως ταινίες που δεν θέλω να ξαναδώ:
The Mothman Prophecies (Ο χρησμός της πεταλούδας), Maid in Manhattan (Η καμαριέρα) (ένας Fiennes δεν φέρνει την άνοιξη), Punch-Drunk Love (Χτυπημένος από έρωτα) (ίσως επειδή περίμενα κάτι άλλο από τον Paul Thomas Anderson και επειδή δεν γουστάρω τον Adam Sandler), My Little Eye (παιχνίδι big-brother σε εξοχικό στο βουνό με… αίμα), Femme Fatale (ο Brian De Palma επανήλθε σε γνώριμα μοτίβα, αλλά πάλι δεν...), The Count of Monte Cristo, Men In Black 2, Star Wars: Episode II – Attack of the Clones, Showtime, 8 Femmes (καλές οι κυρίες αλλά κάπου βαρέθηκα), Red Dragon (Κόκκινος δράκος), Spy Kids 2: The Island of Lost Dreams, Signs (Οιωνός) (η αρχή της πτώσης του Shyamalan), Spider-Man, My Big, Fat, Greek Wedding (Γάμος α λα ελληνικά), Irreversible (Μη αναστρέψιμος) (ωμή βία για να τρομάξεις τους θεατές; Ευχαριστώ δεν θα πάρω), Asterix & Obelix: Mission Cleopatra, Ice Age (Η εποχή των παγετώνων).


Ταινίες που τους έλειπε το κάτι παραπάνω:
S1m0ne (πανέξυπνο αλλά έπρεπε να το σκηνοθετήσει κάποιος άλλος), Spider (η πιο δύσκολη ταινία του Cronenberg και η πιο μεγάλη ερμηνεία του Ralph Fiennes), Jian Gui (Το μάτι) (η επέλαση των ασιατικών θρίλερ συνεχίζεται), Catch Me If You Can (Πιάσε με αν μπορείς) (σινε-διασκέδαση), Panic Room (επειδή περιμέναμε κάτι άλλο από τον Fincher), Amen., The Salton Sea (η low-profile επιστροφή του Val Kilmer στα σινε-δρώμενα), Phone Booth (Τηλε-φονικός θάλαμος), Changing Lanes (Σε αντίθετο ρεύμα), Bent It Like Beckham (η ινδική απάντηση στο «γάμο α λα ελληνικά»), Narc, Θεϊκή παρέμβαση (Divine intervention) (ο Ζακ Τατί στο Ισραήλ), The Good Thief (Ο καλός κλέφτης) (δυστυχώς, είναι ριμέικ αριστουργήματος), Dolls (Κούκλες), Chicago (καλούτσικο μιούζικαλ, για μένα που δεν τα γουστάρω και πολύ), 28 Days Later (28 μέρες μετά), Harry Potter and the Chamber of Secrets, The missing gun (κινέζικο αστυνομικό δράμα), In This World (Στα σύνορα του κόσμου), Μαζί (Together) (να γίνει βιολιστής το κινεζούλι, ή όχι;), The Pianist (Ο πιανίστας), The Bourne Identity (Χωρίς ταυτότητα), Secretary (Η γραμματέας), Frida, Impostor (Διπλή ταυτότητα), Orange County, Cube2: Hypercube, Lost In La Mancha (Δον Κιχώτης χωρίς τέλος) (το ντοκιμαντέρ του γκαντέμη Terry Gilliam).


Οι καλύτερες της χρονιάς του 2002:
The Dancer Upstairs (Ο χορευτής του πάνω ορόφου) (με σκηνοθέτη τον John Malkovich και πρωταγωνιστή τον Javier Bardem), La Stanza del Figlio (Το δωμάτιο του γιου μου) (μαθήματα γνήσιας συγκίνησης από τον Nanni Moretti), Bloody Sunday (Ματωμένη Κυριακή), Los Lunes al Sol (Δευτέρες με λιακάδα) (Bardem νούμερο 2 για αυτή τη χρονιά), Unfaithful (Άπιστη), Sweet 16 (Γλυκά δεκάξι), Ήρωας (Hero), The Hours (Οι ώρες), Hable con ela (Μίλα της), Gangs of New York (Συμμορίες της Νέας Υόρκης), Solaris, Minority Report, The Lord of the Rings: The Two Towers, One Hour Photo (Σκοτεινός θάλαμος) (ο Robin Williams σε ρόλο κακού ξεχωρίζει), Insomnia (και πάλι ο Williams σε ρόλο κακού) 8 Mile, Sympathy for Mr. Vengeance, Hollywood Ending (Παίζοντας στα τυφλά), About A Boy, Heaven, The Quiet American (Ο ήσυχος αμερικανός) (από τον Philip Noyce), Rabbit-Proof Fence (Ο μακρύς δρόμος του γυρισμού) (δύο ταινιάρες σε μια χρονιά από τον Philip Noyce), Whale Rider (Το σημάδι της φάλαινας) (η έκπληξη από τη Νέα Ζηλανδία), L’ Homme du Train (Ο άνθρωπος του τρένου) (με τις τέσσερις τελευταίες να θέλουν να μπουν στην παρακάτω λίστα αλλά τελικά δεν...)


Οι καλύτερες όμως για τον υπογράφοντα είναι οι κάτωθι:
25th Hour, από τότε έχει να παίξει ο Norton σε ταινία που άφησε το στίγμα της.
Road to Perdition (Ο δρόμος της απώλειας)
Confessions of a Dangerous Mind (Αποκαλύψεις ενός επικίνδυνου μυαλού)
Ararat, δύσκολο πράμα να κινηματογραφήσεις ιστορικές αλήθειες.
Adaptation., επιτέλους ο Cage δουλεύει ως ηθοποιός.
Dirty Pretty Things (Βρώμικα όμορφα πράγματα)
Infernal affairs, η ασιατική ταινία που «έδωσε» το Departed.
Far From Heaven (Πέρα από τον παράδεισο), ο Douglas Sirk θα ήταν περήφανος για αυτή την ταινία.
In America

...και οι δύο που ξεχώρισα:
Bowling for Columbine (Ακύρηχτος πόλεμος)
Cidade de Deus (Η πόλη του θεού)

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

In the year: 2001

Οι χειρότερες ταινίες της χρονιάς (που, δυστυχώς, έκατσα και είδα):

Thir13en Ghosts, Le Pacte des Loups (Η αδελφότητα των λύκων), The Fast and the Furious, Highway (Η περιπλάνηση), Jeepers Creepers, Pearl Harbor, Rush Hour 2, Lara Croft: Tomb Raider.


Οι κάτωθι βλέπονται για να περνά η ώρα, αλλά παρόλο αυτά δεν ξεφεύγουν από τη μετριότητα:
Serendipity (Έρωτας μετ’ εμποδίων) (με John Cusack και Kate Beckinsale), Kate & Leopold, Enemy at the Gates (Εχθρός προ των πυλών), America’s Sweethearts (Το ζευγάρι της χρονιάς), Jay and Silent Bob Strike Back (Επιδρομή στο Χόλιγουντ) (μόνο και μόνο για τον Silent Bob), The Hole, Y tu Mama Tambien (Θέλω και τη μαμά σου) (εμένα δεν μ'άγγιξε, τι να πω), Harry Potter and the Sorcerer’s Stone, The 51st State (Ωραία μέρα να πεθάνεις), The Shipping News (Τα ναυτιλιακά νέα), Along Came a Spider, Me, Myself and Irene, Hearts in Atlantis, Spy Kids, Mean Machine (Βρώμικο ίνδαλμα) (με τον Vinnie Jones στη φυλακή να παίζει μπάλα), Shaolin Soccer (Ατσάλινη κλωτσιά) (έχει γέλιο), Quicksand (Κινούμενη άμμος) (περιπέτεια με τον Michael Keaton και Michael Caine).


Καλές ταινίες, που όμως δεν κάνουν την υπέρβαση:
Frailty (Το σπίτι του τρόμου) (σε σκηνοθεσία Bill Paxton), Storytelling, Rock Star, Buffalo Soldiers (Η συμμορία με τα χακί), Bridget Jones’s Diary, Blow, The Curse of the Jade Scorpion (Η κατάρα του πράσινου σκορπιού), The Tailor of Panama (Ο ράφτης του Παναμά), Lucky Break (Οι κύριοι με τα ριγέ), People I Know, Ocean’s Eleven (Η συμμορία των έντεκα), A.I.: Artificial Intelligence (το ξεχείλωμα μιας έξυπνης ιδέας), Training Day (Ημέρα εκπαίδευσης), The Score, The Weight of Water (Οι μνήμες του νερού), Hannibal, Planet of the Apes, The Majestic, Monsters Inc. (Μπαμπούλας Α.Ε.), Sen to Chihiro no kamikakushi (Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων) (δεν είμαι και πολύ φαν του γιαπωνέζικου anime).


Οι πολύ καλές ταινίες της χρονιάς:
The Caveman’s Valentine (Ο ερημίτης) (Samuel L. Jackson σε ενδιαφέροντα ρόλο), The Man Who Wasn’t There, The Lord of the Rings: Fellowship of the Ring, From Hell (Επισκέπτης από την κόλαση), A Beautiful Mind (Ένας υπέροχος άνθρωπος), The Royal Tenenbaums (Οικογένεια Τενεμπάουμ), Zoolander, The Others, Bandits (Οι λωποδύτες), Heist (Το κόλπο), Monster’s Ball (Ο χορός των τεράτων), Session 9 (θριλεράκι από τον Brad Anderson), Ghost World (Φαντάσματα εφηβείας), Le Pianist (Η δασκάλα του πιάνου), K-PAX (για το ζευγάρι των Spacey και Bridges), Spy Game (Παιχνίδια κατασκόπων), (ο παλιός -Redford- είναι αλλιώς), Le Peuple Migrateur (Ταξιδιάρικα πουλιά), Waking Life, El Espinazo del Diablo (Η ράχη του διαβόλου) (πρώτη γνωριμία με τον Guillermo del Toro), Ali, Abril Despedaçado (Behind the Sun) (αναζητήστε την ταινία του Walter Salles), Gosford Park (Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ) (Altman σε κέφια), Baran (Η βροχή), Moulin Rouge, Shrek (παραμύθι για ενήλικες).


Οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς του 2001:
Le Fabuleux destin d’Amelie Poulain, σε όλους άρεσε, όσο συροπιαστό κι αν ήταν
The Pledge (Η υπόσχεση), ο σκηνοθέτης Sean Penn και ο Jack Nicholson δίνουν ρέστα.
Sur me Levres (Πάνω στα χείλη μου), για κάτι τέτοια έργα γουστάρουμε τον Vincent Cassel
Das Experiment (Το πείραμα), δυναμικό σχόλιο για τα ριάλιτι τύπου big-brother, πολύ καιρό πριν γίνουν μόδα.
In The Bedroom (Μυστικά της κρεβατοκάμαρας), οικογενειακά δράματα.
No Man’s Land, βαλκανικές κωμικοτραγικές ιστορίες

...και οι δύο αγαπημένες μου, από τη χρονιά του 2001:
Mulholland Drive
Donnie Darko

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

In the year: 2000

Ξεκινήσαμε μια αναδρομή στη δεκαετία που κλείνει σε λίγο καιρό, ψιλαφώντας όλες τις ταινίες που είδαμε. Ας τις δούμε αναλυτικά όλες, ανά χρονιά και ανά ποιοτική κατηγορία based by my γούστα!

Οι χειρότερες της χρονιάς (που έκατσα και είδα):
Little Nicky (Ο γιος του διαβόλου) (κρίμα στον Harvey Keitel που συμμετείχε), Mission: Impossible II, Mission to Mars (ο De Palma έχασε το δρόμο), Miss Congeniality (Μις... με το ζόρι), Final Destination, Shanghai Noon (Ο κινέζος θα σφυρίξει τρεις φορές), Gone in Sixty Seconds, Charlie's Angels (Οι άγγελοι του Τσάρλι).


Οι μετριότατες ταινίες που... κλίνουν προς την αδιαφορία:
The Beach (Η παραλία), The Perfect Storm (Η καταιγίδα), Get Carter, The Way of the Gun (Η ώρα των όπλων), Frequency (Φονική συχνότητα), Chocolat, Vertical Limit (Όρια αντοχής), U-571 (Το χαμένο υποβρύχιο), The Grinch, What Women Want (Αυτό που θέλουν οι γυναίκες), Pay It Forward (Χωρίς αντάλλαγμα), Code inconnu: Recit incomplet de divers voyages (Άγνωστος κώδικας), Proof of Life (Απόδειξη ζωής), Dinosaur (Δεινόσαυρος) (μέτριο animation).


Οι ταινίες που βλέπονται αλλά δεν κάνουν την υπέρβαση:
Under Suspicion (Βασικός ύποπτος για φόνο) (για την Monica Bellucci ίσως έπρεπε να την ανεβάσουμε κατηγορία), The Gift (Το χάρισμα) (ο Sam Raimi σε γνώριμα εδάφη), Fail Safe (Απειλή πολέμου) (τηλεταινία-ριμέικ από τον Stephen Frears), Vanilla Sky (όσο περνάει ο καιρός λέω να την κατεβάσω κατηγορία), Pilgrim (Άνθρωπος δίχως ταυτότητα) (καλούτσικο b-movie με τον Ray Liotta), The Contender (Η αντιπρόεδρος) (με σούπερ κάστ), Dr. T and the Women (Ο δόκτωρ Τ και οι γυναίκες) (για τα δεδομένα του, μέτριος Altman), X-Men (από τις καλές περιπέτειες της χρονιάς με υπογραφή Bryan Singer), Shaft, Meet the Parents (Γαμπρός της συμφοράς), Songs from the Second Floor, Brother (Αδελφός εξ’ αίματος) (ο Takeshi Kitano στο αμέρικα), Shadow of the Vampire, Small Time Crooks (Μικροαπατεώνες), The Whole Nine Yards (Ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας), The Cell (Το κελί), What Lies Beneath (Ένοχο μυστικό) (ο Harrison Ford σε ρόλο κακού), Chicken Run (Οι κότες το 'σκασαν).


Οι πολύ καλές ταινίες της χρονιάς, όπως τις είδε το δικό μου μάτι:
Snatch. (Η αρπαχτή), Wonder Boys (Τρομερά παιδιά), O Brother Where Art Thou? (Ω, αδερφέ, που είσαι;), Traffic, Unbreakable (Άφθαρτος), Cast Away (Ναυαγός), High Fidelity, Almost Famous, Harry, un ami qui vous veut du bien (Χάρι, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου), The Yards (Σε επικίνδυνη τροχιά), Nurse Betty, Panic (μικρό φιλμάκι με William Macy και Donald Sutherland), Animal Factory (σε σκηνοθεσία Steve Buscemi), Pollock, State and Maine (Χωρίς τίτλο), Breads and Roses (Ψωμί και τριαντάφυλλα), Liam (Ο μικρός Λίαμ), Before Night Falls (Πριν πέσει η νύχτα), Dayereh (Ο κύκλος/The circle), Erin Brockovich, Billy Elliot (Γεννημένος χορευτής), El Bola, Les Rivières Pourpres (Τα πορφυρά ποτάμια/Crimson rivers), Intimacy (Σαρκική εξάρτηση), La Veuve de Saint-Pierre (Ο δήμιος του Σεν Πιερ), Timecode (για τον πειραματισμό του Figgis), Sexy Beast, Gladiator (Μονομάχος).


Και οι κορυφαίες ταινίες της χρονιάς είναι οι κάτωθι:
Requiem for a Dream, γροθιά στο στομάχι!
Amores Perros (Χαμένες αγάπες), πρώτη γνωριμία με τον σκηνοθέτη Alejandro Gonzalez Iñarritu
Fa yeung nin wa (Ερωτική επιθυμία/In the mood for love), τι να πει κανείς για τον Wong Kar Wai...
Nueve Reinas (Εννέα βασίλισσες), η νεο-νουάρ έκπληξη από την Αργεντινή
Der Krieger und die Kaiserien (Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής), διαστρεβλωμένη ερωτική ιστορία από Tom Tykwer του Τρέξε Λόλα
American Psycho, έτσι όπως θέλουμε να βλέπουμε τον Christian Bale.
Crouching Tiger, Hidden Dragon (Τίγρης και δράκος), η ασιατική σινε-αυτοκρατορία επιτίθεται!

Και δύο που ξεχωρίζω ως τις πιο αγαπημένες της χρονιάς, χωρίς σχόλια:
Dancer in the Dark (Χορεύοντας στο σκοτάδι)
Memento

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Le bunker de la dernière rafale

Η μικρού μήκους ταινία Le Bunker de la dernière rafale αποτελεί την τρίτη συνεργασία των τρελαμένων γάλλων κινηματογραφιστών Jean-Pierre Jeunet και Marc Caro. Πρόκειται για μια παραγωγή του 1981, ένα φιλμ που εκτυλίσσεται σε ένα μελλοντολογικό περιβάλλον. Ο τίτλος μεταφράζεται ελεύθερα στα ελληνικά ως «το καταφύγιο της τελευταίας έκρηξης». Κάποιοι περίεργοι, σαλεμένοι, στρατιωτικοί τύποι ζούνε σε ένα καταφύγιο και ανακαλύπτουν έναν μετρητή που μετράει ανάποδα. Χωρίς να ξέρουν γιατί γίνεται αυτό και τι πρόκειται να συμβεί, αρχίζουν σιγά-σιγά και σαλεύουν. Η βία θα είναι ο μοναδικός τρόπος έκφρασης. Ο πυρετός της καμπίνας (που είχε περιγράψει ο Stephen King στη Λάμψη) σε όλο του το μεγαλείο σ'αυτήν την περίεργη ταινία, που ξέχασα να πω ότι είναι και βουβή! Η γραφή του σκηνοθετικού διδύμου σε πρωτόλεια μορφή. Βλέπεται μόνο και μόνο επειδή διαρκεί 25 λεπτά.

The Call of the Wild

Ένα ρυάκι, μια φλέβα χρυσού και μια καμπίνα στο βουνό θα ενώσουν τις μοίρες των πρωταγωνιστών μας. Αυτοί είναι δύο χρυσοθήρες, ένα σκυλί Αγίου Βερνάρδου, μία γυναίκα που έχασε τον άντρα της στα χιόνια και ένας μοχθηρός χρυσοθήρας με πολύ χρήμα και πολύ κακία. Το διάσημο βιβλίο του Jack London γίνεται για πολλοστή φορά κινηματογραφική ταινία και το αποτέλεσμα είναι μια γραφική περιπέτεια της δεκαετίας του '30. Το The Call of the Wild σκηνοθετήθηκε από τον οξυδερκή William Wellman με συνέπεια και επαγγελματισμό, απείχε όμως αρκετά από το βιβλίο και το αποτέλεσμα δεν μας άφησε καμία ιδιαίτερη αίσθηση. Το όχι και τόσο happy-end, πάντως, προσθέτει πόντους, ειδικά για την εποχή που γυρίστηκε· πρέπει να είσαι μάγκας για να αφήνεις τον μέγκα-σταρ της εποχής Clark Gable μόνο του και έρημο στην καμπίνα. Η συμπρωταγωνίστρια Loretta Young και ο Gable σύναψαν παράνομη σχέση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και το αποτέλεσμα ήταν να μείνει η Young έγκυος. Για να μην πληγεί η καριέρα της από τα κουτσουμπολιά, εξαφανίστηκε σε διακοπές μεγάλης διάρκειας, μέχρι να γεννήσει δηλαδή, και επέστρεψε λέγοντας ότι υιοθέτησε το παιδί. Χρόνια αργότερα αποκάλυψε στην κόρη της ποιος ήταν ο πραγματικός της πατέρας. Ε, τι φτιάναν' τότες...
Υ.Γ.: Να μην ξεχάσουμε τους δύο ελληνικούς τίτλους που δόθηκαν στο έργο: Χρυσοθήραι του 1936 και αργότερα το πιο ρομαντικό Όλα για την αγάπη της!

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

A Tree Grows in Brooklyn

Η πρώτη ταινία που ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Elia Kazan το 1945 είναι ένα μελόδραμα, φουλ σε συγκίνηση, πόνο και δάκρυα (φροντίστε να έχετε πολλά μαντήλια). Φανταστείτε κάτι σε... Ξανθόπουλο. Εντάξει, υπερβάλλω λίγο. Είναι μια καλοφτιαγμένη παραγωγή με κανένα μεγάλο όνομα της εποχής και σχετικά μεγάλη διάρκεια (δύο ώρες και κάτι ψιλά). Παρακολουθούμε τους μόχθους μια φτωχής, τετραμελούς οικογένειας να επιβιώσει στο Μπρούκλιν των αρχών του περασμένου αιώνα, μέσα από την οπτική γωνία της μικρής κόρης. Ο μπαμπάς δουλεύει σερβιτόρος, η μάνα καθαρίζει σκάλες και τα δύο μικρά (κόρη και γιος) μαζεύουν ψιλά που βρίσκουν στο δρόμο, όταν δεν έχουν σχολείο. Το κοριτσάκι όμως έχει μεγάλη όρεξη για διάβασμα και μάθηση και επίσης έχει μεγάλη φαντασία, κάτι που της έχει εμφυσήσει ο πατέρας της, παραμυθάς με την καλή έννοια, ο οποίος προσπαθεί να μεταδώσει χαρά σε όλους τους γύρω του, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους. Η ιστορίας του Δέντρου που φυτρώνει στο Μπρούκλιν θα έχει πολλά σκαμπαναβέσματα, πολλές λύπες αλλά και λίγες χαρές. Στο τέλος θα καταλάβουν ότι μπορούν κουτσά-στραβά να επιβιώσουν. Το θέμα όμως είναι πώς θα παραμείνουν αγαπημένοι και ευτυχισμένοι μέσα στην απλή καθημερινότητά τους. Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου στον πατέρα James Dunn και ειδικό βραβείο ερμηνείας για τα δύ παιδιά. Αποτέλεσε την ουσιαστική αφετηρία της καριέρας της Dorothy McGuire, η οποία πήρε αυτό το ρόλο επειδή η πρώτη επιλογή, η Gene Tierney, έμεινε έγκυος και εγκατέλειψε.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Driving Miss Daisy

Δεν είχα κάτσει ποτέ να δω την ταινία Driving Miss Daisy. Για όσους δεν ξέρουν (ποιοι είναι αυτοί άραγε;) πρόκειται για μια παραγωγή του 1989 που κέρδισε τα βραβεία όσκαρ καλύτερης ταινίας, α' γυναικείου ρόλου, σεναρίου (στον Alfred Uhry, ο οποίος είχε γράψει και το ομώνυμο και βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό) και μέικ-απ στην τελετή του '90. Είναι η μικρότερη ταινία σε διάρκεια που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτό αποτέλεσε ένα επιπλέον δέλεαρ και μαζί με την περιέργειά μου έκατσα να τη δω. Επαγγελματική σκηνοθεσία, μια σχετικά επιφανειακή αντιμετώπιση των φυλετικών προβλημάτων των δεκαετιών του '50 και του '60 στην Αμερική, αλλά και ένα πετυχημένο αταίριαστο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Η ηλικιωμένη, πλούσια, χήρα αναγκάζεται να πάρει σωφέρ μετά την παρότρυνση του γιου της. Φυσικά οι σωφέρ της εποχής είναι οι έγχρωμοι και η κυρία μας είναι λίγο προκατελημένη. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι το χειρότερο πράμα είναι τελικά η μοναξιά. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές γερνάνε ακόμα περισσότερο. Τα χρόνια τους να έχουμε! Ο Morgan Freeman είναι ο σωφέρ, που μ'αυτήν την ταινία έγινε διάσημος και ακολούθησε μια πλούσια σε κινηματογραφικές επιλογές εικοσαετία. Βραβείο ερμηνείας και στους δύο πρωταγωνιστές στο φεστιβάλ του Βερολίνου, μια υποψηφιότητα για όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για τον Freeman και β' ανδρικού (η μοναδική ως τώρα, και μάλλον η τελευταία) για τον κωμικό Dan Aykroyd (!) και άλλες τρεις υποψηφιότητες σε άλλες κατηγορίες.

Ξαναλέω, όμως, και απορώ πώς βραβεύτηκε αυτή η ταινία όταν εκείνη τη χρονιά είχαμε τις Επικίνδυνες σχέσεις του Φρίαρς, τις Σκηνές έρωτα και απιστίας του Γούντι Άλεν, Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες του Σόντερμπεργκ, το Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι του Ράινερ, Το αριστερό μου πόδι του Σέρινταν, τον αγαπημένο Κύκλο των χαμένων ποιητών του Γουίαρ, ακόμα και την Τελευταία σταυροφορία του Ιντιάνα Τζόουνς βρε παιδί μου. Τι να πει κανείς...

The Indian Fighter (Η ανταρσία άρχισε)

Ο Kirk Douglas είναι ο μάγκας και τσαμπουκαλής Indian Fighter του τίτλου. Πρόκειται για έναν παρεξηγημένο τίτλο που κέρδισε από κάποιες μάχες, αλλά κατά βάθος ο πρωταγωνιστής μας συμπαθεί ιδιαίτερα τους Ινδιάνους και ήταν μάλιστα παντρεμένος με μία... ερυθρόδερμη. Μπλέκει με ένα καραβάνι λευκών αποίκων και κυρίως με μερικούς που ειδικεύονται στις προβοκάτσιες εναντίον των ινδιάνων. Θα συλλάβει και θα μεταφέρει στο στρατιωτικό οχυρό τον Walter Matthau και τον Lon Chaney για το φόνο ενός ινδιάνου και θα αποτρέψει μια αιματοχυσία μεταξύ των δύο φυλών. Αλλά η κακία των ανθρώπων βρίσκεται βαθιά ριζωμένη μέσα τους και οι τεταμένες σχέσεις θα διαλυθούν. Αυτό που μένει είναι εκδίκηση και πόλεμος. Γραφικό γουέστερν του 1955 με τον σκηνοθέτη Andre de Toth να προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα συμπάθειας προς τους Ινδιάνους, αλλά καταφεύγει τελικά κι αυτός (με την συνδρομή των παραγωγών φυσικά) στην εύκολη λύση των πιστολιών, των μαχαιριών και της δράσης. Εν συνόλω, βλέπεται άνετα, αλλά ξεχνιέται γρήγορα με το πέρασμα του καιρού.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Baran (Η βροχή)

Ιρανική ταινία παραγωγής 2001 από τον σκηνοθέτη Majid Majidi. Η ταινία Baran αποτελεί μια από τις λίγες που έχω δει από την περσική χώρα. Σε πρώτο επίπεδο αφορά την περίεργη σχέση δύο νεαρών εργατών σε ένα εργοτάξιο πολυκατοικίας· ο ένας, Ιρανός, ετοιμάζει το φαγητό και το τσάι των εργατών και ο άλλος είναι ένας νεοφερμένος Αφγανός αλλά μικροκαμωμένος και ανήμπορος να ανεβάσει τα σακιά με τα τσιμέντα. Το αφεντικό θα τους αλλάξει θέσεις και ο πρώτος θα τα πάρει στο κρανίο και θα προσπαθεί να σαμποτάρει τον δεύτερο. Μόνο που σε ανύποπτη στιγμή ο πρώτος θα δει ότι ο Αφγανός είναι... γυναίκα! Αυτό θα τον ταρακουνήσει και θα κάνει να δει με άλλο μάτι τα πράματα. Σε δεύτερο επίπεδο παρακολουθούμε την εκμετάλλευση των λαθρομεταναστών, που την κοπάνησαν από το Αφγανιστάν λόγω του καθεστώτος Ταλιμπάν, και δουλεύουν σκληρά για λίγα φράγκα. Κάτι ανάλογο που συμβαίνει σε όλες τις «πολιτισμένες» χώρες. Συγκινητική ταινία, με λιτή γραφή και λίγους διαλόγους· μόνο εκεί που απαιτείται. Δείτε πόσο απλά μπορείς να δημιουργήσεις μια ταινία που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Ευκαιρία να παρατηρήσετε την καθημερινότητα σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, που δεν απέχει και τόσο μακρυά, στην τελική.