Στην προσπάθειά μας προς ανακάλυψη (θέαση) των ταινιών του Billy Wilder, πέσαμε πάνω στο DVD της ταινίας Stalag 17. Γνωρίζοντας μόνο το ότι με αυτήν την ταινία πήρε το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου ο κύριος William Holden, κάτσαμε και την παρακολουθήσαμε ουσιαστικά έχοντας μαύρα μεσάνυχτα. Το τέλος με βρήκε να έχω (για άλλη μια φορά) ενθουσιαστεί για ταινία που δεν γνώριζα (και δεν ρώταγα)! Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, λοιπόν, κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου συναντάμε διάφορους χαρακτήρες, διαφορετικών εθνικοτήτων, να προσπαθούν να επιβιώσουν και να αποδράσουν. Ανακαλύπτουν όμως πως υπάρχει κάποιος κατάσκοπος ανάμεσά τους και προδίδει τα μυστικά τους στον αυστηρότατο διοικητή του στρατοπέδου (o Otto Preminger σε ρόλο μπροστά από την κάμερα, παρακαλώ). Όταν κάποιοι συγκρατούμενοί τους σκοτωθούν στην προσπάθεια τους να αποδράσουν, όλοι θα υποψιαστούν μεμιάς για ρουφιάνο τον κυνικότατο Holden, ο οποίος είχε ποντάρει σε στοίχημα ότι δεν θα τα καταφέρει. Και από κει και έπειτα αρχίζει ο αγώνας τού ενός εναντίον όλων. Εναντίον των συγκρατούμενών του, εναντίον του άγνωστου ρουφιάνου, εναντίον των Γερμανών. Η ταινία διαθέτει το απίστευτο για άλλη μια φορά άγγιγμα του Billy Wilder και μία από τις καλύτερες αποχαιρετιστήριες ατάκες που ακούσαμε ποτέ· αυτή του Holden φυσικά, που την εκστομίζει λίγο πριν ξεκινήσει τη δικιά του προσπάθεια απόδρασης. Η ταινία επίσης ανήκει στις πρώτες χολιγουντιανές παραγωγές που προσέγγισαν το θέμα των αιχμαλώτων πολέμου (αν όχι η πρώτη). Επίσης, αυτή αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή μετά το εκπληκτικό Sunset Blvd., ένα χρόνο πριν... τριτώσει το καλό με τη Σαμπρίνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου